وقتی گدای فاطمه بودن برای مـاست         احساس میکنیم که دو عــالـم گدای ماست

با گریه بهر فـاطمه آدم عــزیـز است         این گریه خانه نیست که دولت سرای ماست

اینجا به ما حسین حسین وحی میشود         پیغمبــریــم و مجلس زهــرا حرای ماست

سلمان شــدن نتیجه همسایگی اوست          زهــرا بــرای سـیــر کـمــال ولای ماست

تنهاوسیله ای که نخش هم شفاعت است          چــادر نــمــاز مــادر ارباب هــای ماست

باران به خاطر نوه ی فضه می رسد         مــا خــادمـیـم و ابر کرم در دعای ماست

فــرمــوده اند داخــل آتـش نمـیـشویم           فــردا اگــر شفاعت زهــرا بــرای ماست